Kardynał Stefan Wyszyński

W skład zestawu wchodzą dwie książki: O godności kobiety oraz Wiara i odpowiedzialność

Może się nam wydawać, że dzisiejszy świat to labirynt wyjątkowo skomplikowanych relacji międzyludzkich, przedefiniowanych tożsamości i walki o prawa płci. Tymczasem spostrzeżenia dotyczące kobiet, głoszone przez kardynała Stefana Wyszyńskiego czterdzieści, pięćdziesiąt, a nawet sześćdziesiąt lat temu wcale nie tracą na aktualności.

Mówi o sprawach, które bywają zarzewiem sporów, z dogłębnym zrozumieniem, prostotą i spokojem. Oto zbiór kazań, konferencji i rozważań kierowanych do kobiet, ale nie tylko…

Jak żyć wspólnie i jak odnaleźć swoje właściwe drogi w Kościele, w rodzinie, w pracy i w życiu? Słowa Prymasa podnoszą na duchu i stanowią prawdziwą inspirację.

Każdy z was zna swoje życie, patrzył nieraz w swoje serce. Może czasem wątpił o sobie całkowicie, ale tak niewiele było potrzeba, by na nowo odzyskał siły. Jakaś myśl przelotna, urywek przeczytany w gazecie, uśmiech żony, igraszka dziecka niezdającego sobie sprawy z kłopotów ojcowskich, przygodnie zasłyszana pieśń – to ciebie podnosiło. Stawałeś się innym, odmienionym człowiekiem.

Tak niewiele wystarczy człowiekowi, by się odmienił

Kardynał Stefan Wyszyński

14 lutego 1953 roku kardynał Stefan Wyszyński powiedział: „Wszystko postawiłem na Maryję”. Książka, której nadano taki właśnie tytuł, próbuje przedstawić dzieła duszpasterskie i doświadczenie maryjne, jakie są owocem zawierzenia Matce Najświętszej przez Prymasa Tysiąclecia. Jest to zbiór wygłoszonych przemówień i kazań maryjnych. Prolog zawiera kazania autobiograficzne. Potem teksty ułożone są chronologicznie, według kolejności realizowanych dzieł maryjnych. Po listach biskupa lubelskiego występują cytaty z duchowego pamiętnika uwięzionego Prymasa. Potem Śluby Jasnogórskie, Wielka Nowenna, Milenium Chrztu Polski, Nawiedzenie Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej, oddawanie wszystkiego w dłonie Maryi, starania o tytuł Matki Kościoła i wybór polskiego Papieża.

Przekonanie Prymasa Tysiąclecia, że w Polsce Matka Boża „słabsza nie będzie, choćby się ludzie zmieniali”, spełnia się. […] Przekazując w ręce Czytelników teksty kard. Stefana Wyszyńskiego, chcemy podzielić się Jego głęboką wiarą w macierzyńską obecność Maryi w tajemnicy Kościoła. Apokaliptyczna Niewiasta „obleczona w słońce” nadal pełni swą misję macierzyńską jako Matka Kościoła – Mistycznego Ciała Chrystusa, czyli nasza Matka.

„Powiązać wiarę z życiem, wprowadzić prawdy teologiczne w codzienność – to znaczy dokonać nowego wcielenia Słowa Bożego w życie ludzkie. Jest to praca olbrzymia, wypełniająca długie lata. Powodzenie jej zależy od osobistego współdziałania katolików z hierarchią Kościoła. Odnowienie życia katolickiego może być dokonane tylko przez katolików uległych łasce, życiu i światłu prawdy Bożej”. (1 czerwca 1958 r.)

Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski, został aresztowany w nocy 25 września 1953 roku. Przebywał kolejno w czterech miejscach internowania: w Rywałdzie, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku i w Komańczy. W wyniku wypadków październikowych, 28 października 1956 roku, na prośbę przedstawiciela rządu – po uprzednim przyrzeczeniu ze strony władz przywrócenia Kościołowi głównych praw i naprawienia krzywd – obejmuje wszystkie funkcje kościelne.

Zapiski więzienne są cennym dokumentem trzyletniego okresu odosobnienia Prymasa. Obok kroniki życia codziennego zawierają również takie teksty jak: notatnik duchowy, listy, memoriały do władz oraz obszerne wypowiedzi będące osobistą refleksją nad sytuacją Kościoła w Polsce. Jest to dokument Człowieka niezłomnego, gotowego na wszystko – nawet oddanie życia – w obronie praw Kościoła i narodu.

Rozważania Sługi Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego o tajemnicy kapłaństwa pisane w okresie uwięzienia w latach 1953–1956. Treści zawarte zostały w trzech rozdziałach: „Wspólnie z Trójcą Świętą”, „Wspólnie z moim Kościołem”, „Wspólnie z moim biskupem”.

Duchowe notatki Stefana kardynała Wyszyńskiego Z głębi duszy to medytacje napisane podczas trzech lat więzienia (1953–1956). W całości ukazują się po raz pierwszy.

„[Ojcze], wymagasz, bym się oddał za Kościół święty, bym ofiarował swoje życie i pragnienie pracy za dochowanie wierności Tobie przez mój Naród. Oczekujesz, że będę się modlił o wszystko «straszne» dla siebie , aby wszystko «straszne ominęło Twój Kościół w Polsce i wierny Naród katolicki”. Komańcza, 9 marca 1956 r.

„Dzień Ślubów Narodu (…). Ufam, że Królowa Niebios i Polski dozna dziś wielkiej chwały na Jasnej Górze. Jestem już w pełni spokojny. Spadł kamień z serca. Oby stał się chlebem dla Narodu”. Komańcza, 26 sierpnia 1956 r.

„Największa nieznana człowieka: serce. Tak wspaniałe, że Bóg o nie zabiega. Tak potężne, że może oprzeć się miłości Wszechmocnego. (…) A Bóg? On jeden zna drogi do najbardziej tajemniczego serca. I dlatego na krzyżu człowiek otworzył serce Boga, aby poznać Jego zamysły”. Stoczek, 1 czerwca 1954 r.