Czy czytanie Słowa Bożego może być jak ciekawa, wciągająca podróż? Wraz z Ewangelią dla dzieci 2025 – zdecydowanie tak! Zamieszczono w niej interesujące opowieści, w których wraz z Kasią, Zosią, Jasiem, ich rodzicami i dziadkami najmłodsi wyruszą w świat wiedzy, zdobywając nowe wiadomości, oraz w świat wiary, aby coraz bardziej poznawać Pana Jezusa i Jego Ewangelię.

Burzliwe dzieje Racheli i Lei

Szukasz lektury, która poruszy Twoje serce? Sięgnij po tę pasjonującą powieść ukazującą burzliwe dzieje Lei i Racheli – sióstr, pramatek Izraela, żon Jakuba, które los postawił w wyjątkowej i trudnej sytuacji. To książka budząca emocje i wciągająca, przybliżająca współczesnemu czytelnikowi biblijną historię kobiet, które – choć tak sobie bliskie – przez całe życie rywalizowały o uczucia kochanego mężczyzny.

Inspirujący debiut

Książka to debiut Anny Pliś – tłumaczki literatury, lingwistki, pasjonatki słowa i języków obcych, która pracuje na co dzień z tekstem pisanym, również jako redaktorka i korektorka. Książki to jej pasja, którą szczęśliwie może realizować w codziennym życiu.

Boża obecność

Opowieść o Racheli i Lei pokazuje, że Bóg obecny jest we wszystkich okolicznościach życia człowieka, nawet jeśli nie wszystko układa się tak, jak to sobie wyobrażaliśmy. Dzięki otwarciu się na Jego łaskę można doświadczyć przebaczenia i uzdrowienia. To doskonała lektura na długie, jesienne wieczory – i nie tylko.

Praktyczny poradnik uświęcania codzienności. Jak połączyć liturgię z prozą mijających tygodni? Co zrobić, aby nasze życie nie było rozszczepione na to, co święte, oraz całą resztę, która wydaje się ze świętością mieć niewiele wspólnego? Ksiądz Krzysztof Porosło wprowadza nas w tajemnicę liturgii. Aby doświadczyć jej mocy, trzeba przede wszystkim zmienić perspektywę: to nie my kształtujemy liturgię, to ona kształtuje nas.

Odkryj tajemnicę, która przemienia świat

Kluczowym pytaniem, które stawiam sobie od wielu lat, a które stało się źródłem powstania tej książki, jest kwestia relacji, jaka zachodzi między liturgią a życiem konkretnego człowieka, między świętymi celebracjami a naszą codziennością. (…) Jak uczynić liturgię czymś najważniejszym w życiu i jak sprawić, aby całe życie było liturgią, a więc piękną pieśnią chwały dla Boga?

Dlaczego na Zachodzie czyni się znak krzyża od lewej do prawej strony? W jakich okolicznościach przed chrześcijaństwem używano zawołania Kyrie eleison? Co miał na myśli Jezus, mówiąc o „ciele i krwi”? Czy podczas Modlitwy Pańskiej wierni mogą rozkładać ręce, podobnie jak robi to celebrans? Czego nie powinno się głosić z ambony?

Dziełem, czyli działaniem człowieka jest wiara w Jezusa, dziełem zaś Jezusa jest Eucharystia. Człowiek poprzez uczestnictwo w Eucharystii zaczyna żyć życiem Bożym, paschą, którą Jezus dokonuje w nim. Autor zachęca do pełnego zaangażowania w liturgię, żebyśmy nie byli jedynie obserwatorami, ale pozwolili przemieniać się świętym czynnościom i zmienili perspektywę: to nie z codzienności przychodzimy na liturgię, ale z liturgii wchodzimy w codzienność.

Eucharystia jest po to, aby nas przemienić, całkowicie upodobnić do Chrystusa. Taka jest jej istota: zjednoczenie z Chrystusem. To jest chleb i napój, które trzeba spożyć, to znaczy zniszczyć. Chrystus, dając uczniom Eucharystię, powiedział: „To jest chleb za was wydany. To jest krew za was przelana”. Widać tu cały radykalizm tych słów: „wydany”, „przelana”. Dzisiaj, kiedy celebrujemy Eucharystię, to Ciało też jest wydawane, a Krew przelewana. Spożyć je, to znaczy zniszczyć w taki sposób, żeby mnie przemieniły. Fragment

Jaskółka w katedrze to podróż na skrzydłach narracji ponad kontynentami i czasami. Głęboka, tchnąca mądrością i spokojem – staje się okazją do refleksji, zachwytu i zwrócenia ku Temu, który jest źródłem stworzenia. Pokazuje nam, w jaki sposób przez kontemplację ikony, przyrody, ale i historii wraz z jej trudnymi doświadczeniami, możemy się uczyć, jak stawać się lepszymi ludźmi.

Oczekiwanie nie jest łatwe, ale czy to znaczy, że nie należy się go uczyć? Zapraszamy Was do wspólnej nauki oczekiwania. Dzięki Codziennikowi adwentowemu i tradycji drzewa Jessego możemy dzień po dniu przejść przez oczekiwanie i małymi kroczkami zbliżać się do świąt Bożego Narodzenia. Bez przyspieszania, bez pogoni, w spokojnym rytmie odkrywać to, co Kościół daje nam na okres adwentu.

Weszłam do małego, drewnianego kościoła. Ja – zdeklarowana, plująca jadem ateistka. Od bliskich osób usłyszałam, że Bóg jest miłością. Na co liczą? Myślą, że się nawrócę? Patrzę z pogardą na zginające się kolana i tańczące w modlitwie wargi ludzi wokół mnie.

Ksiądz wyciąga coś z małej, złotej szafy. Nie wstaję, a przede wszystkim nie klękam, bo niby przed kim mam klękać. Białe, okrągłe „coś”. Nie wiem po co, ale się gapię. I właśnie wtedy… zalewa mnie nagła fala gorąca. Od czubka głowy aż po skostniałe z zimna palce stóp. Cała się trzęsę. Nie mogę zapanować nad swoim ciałem. Co się dzieje?! Ogień rozlewa się we mnie z coraz większą mocą, skupia się w klatce piersiowej i pulsuje. To uczucie jest bardzo realne. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłam. Czuję, jak spod moich powiek wydobywają się niekontrolowane potoki łez. Klękam. Jakby odruchowo, automatycznie. Klękam przed Bogiem żywym i prawdziwym. Niagara czułości na suchą, spękaną ziemię. Miłość. Czy to jest miłość? Jeszcze… Proszę, jeszcze… Wiem, że coś się zmieni. Nie wiem jeszcze, że zmieni się wszystko 

Ta książka wciąga od pierwszej strony, zmienia spojrzenie, jest lekiem na strach przed przepaścią.

Świat, gdy słyszy prawdy głoszone o sądzie Bożym, czyśćcu, niebie lub piekle, spycha je na margines lub wyśmiewa czy też całkowicie wypiera jako staroświeckie, zabobonne, niewspółczesne.

     W ziemskiej pielgrzymce do domu Ojca, aby nie błądzić, trzeba stąpać po śladach naszego Pana i Zbawiciela – Jezusa Chrystusa. Nie obywa się to bez walki, bo o dobro trzeba walczyć na każdym kroku i w każdej sytuacji. Niewątpliwie najpiękniejszą drogą, jaką odbył dla nas Jezus Chrystus, była i jest Droga Krzyżowa, albowiem jest to droga pełni miłości i wbrew pozorom droga życia, która ostateczny wymiar ma w zmartwychwstaniu, w naszym zbawieniu. Do owocnego przejścia tą drogą są zaproszeni wszyscy, którzy swe życie, cierpienia łączą z cierpieniem Jezusa Chrystusa, z Jego życiem, Jego Męką, bo nieofiarowane Jezusowi, stają się tylko cierpiętnictwem, a oddane Jezusowi przybierają wymiar zbawczy. O tym, że warto iść tą drogą, mówią nam słowa Pisma Świętego: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2,9).
     Naturalnie, łatwiej jest nie zbłądzić, jeśli dokładnie poznamy tę miłosierną drogę naszego Pana Jezusa Chrystusa, Jego nauczanie, Jego Ewangelię. I do tego ma się przyczynić także niniejszy modlitewnik. Został on opracowany między innymi na podstawie przeżyć sługi Bożej Luizy Piccarrety, która szczególnie umiłowała zgłębianie wielkiej tajemnicy Golgoty. Luiza urodziła się 23 kwietnia 1865 roku we Włoszech, a zmarła 4 marca 1947 roku, z czego przez 64 lata, aż do śmierci, była przykuta do łóżka, żyjąc praktycznie bez jedzenia i picia, z wyjątkiem przyjmowanej Komunii świętej. W 1881 roku po raz pierwszy objawił się jej Jezus Chrystus. W 1883 roku została przyjęta do III zakonu dominikańskiego, a w 1899 roku zaczęła zapisywać mistyczne doświadczenia, oddając swoje życie Królestwu Woli Bożej. Zapisała 36 grubych zeszytów w formie dziennika, który Jezus jej podyktował. Opisała w nim godziny Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jej pisma ukazują nam cały ból i miłość Jezusa. Istotą przesłania Luizy Piccarrety są słowa Pana Jezusa: „Przychodzę, aby pozostać z wami i aby żyć razem z wami i żyć tylko jedną Wolą, tylko jedną Miłością”.
     Wszystkim, którzy sięgną po ten pełen Chrystusowej miłości modlitewnik, z całego serca udzielam pasterskiego błogosławieństwa i życzę głębokich przeżyć duchowych i przylgnięcia do naszego Pana Jezusa Chrystusa.

bp Janusz STEPNOWSKI

 Biskup łomżyński